Gedachtenis van de heilige Adalbert, bisschop van Praag. Hij stierf de marteldood in Oost-Pruisen, waar hij het evangelie was gaan verkondigen (+ 997). Hij verbleef in Rome, waar hij herdacht en vereerd wordt in de basiliek van de heilige Bartolomeüs op het eiland in de Tiber. Lees meer
Gedachtenis van de heilige Adalbert, bisschop van Praag. Hij stierf de marteldood in Oost-Pruisen, waar hij het evangelie was gaan verkondigen (+ 997). Hij verbleef in Rome, waar hij herdacht en vereerd wordt in de basiliek van de heilige Bartolomeüs op het eiland in de Tiber.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Geest van de Heer rust op u,
wie uit u geboren wordt zal heilig zijn.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Johannes 10,22-30
Toen werd in Jeruzalem het feest van de tempelwijding gevierd. Het was winter, en Jezus liep op en neer in de tempel, in de Zuilengang van Salomo. De Joden kwamen om Hem heen staan en zeiden: ‘Hoe lang laat U ons nog in het onzekere? Als U de Messias bent, zeg het ons dan ronduit.' Jezus antwoordde: ‘Dat heb Ik al gedaan, maar u wilt niet geloven: de daden die Ik namens mijn Vader verricht, getuigen van Mij. Maar omdat u niet tot mijn schapen behoort, wilt u niet geloven. Mijn schapen luisteren naar mijn stem; Ik ken ze en ze volgen Mij. Ik geef hun eeuwig leven: nooit zullen ze verloren gaan, niemand zal ze aan mijn hand ontrukken. Want wat mijn Vader Mij heeft toevertrouwd, gaat alles te boven: niemand kan het ontrukken aan de hand van mijn Vader! Ik en de Vader, Wij zijn één.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Zie, Heer, uw dienaars:
ons geschiede naar uw woord.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Er zijn veel mensen naar Jezus komen luisteren in die zuilengang. Sommigen vragen Hem op de man af of Hij de Messias is of niet. Ze willen niet langer in onzekerheid en twijfel blijven. Het lijkt een terechte vraag: "Hoe lang laat U ons nog in het onzekere? Als U de Messias bent, zeg het ons dan ronduit". Die vraag is niet verkeerd. Maar de zoektocht naar God mag niet herleid worden tot het verlangen naar rust, naar persoonlijk welzijn. Als je God wil zoeken, moet je je eigen zekerheden en gewoonten achterwege laten en je laten inschakelen in Gods liefdesplan, hetzelfde als dat van Jezus: het heil van allen, te beginnen bij dat van de armsten. Er heerst eensgezindheid tussen de Vader in de hemel en de Zoon die gestuurd is om de verstrooide kudde te verzamelen en naar goede weiden te leiden. Jezus antwoordt: "De daden die Ik namens mijn Vader verricht, getuigen van Mij". Maar hun ogen zijn vertroebeld door egoïsme en door een religiositeit die geen rekening houdt met het welzijn van het volk en vooral van de armen. "Omdat u niet tot mijn schapen behoort, wilt u niet geloven", antwoordt Jezus hun. Ze voelen geen behoefte aan een herder, aan een gids, aan een licht dat hun stappen leidt. Zonder de bereidheid om naar de Heer en zijn woord te luisteren, zonder de inzet om het leven broederlijker en solidairder te maken, is het onmogelijk om het mysterie van God te benaderen.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
