Pennenvriend

Zoveel goede redenen �

Vrienden in de cel

Solidariteit

Home page

Select Language

Een brief ontvangen doet iedereen plezier.

"...Ik ben een oude zwarte van 46 jaar, opgesloten in de Californische dodencel. Ik zoek iemand die met mij zou willen corresponderen, ik heb geen enkel contact met mijn familie..." 
(Andre, California)

"...De geografische afstand is voor mij geen probleem, ik geloof dat de beleefdheid en de vriendschap tijd en ruimte overstijgen..." 
(Efren, Arizona)

"...Ik ben blij dat je me hebt aangeschreven, ik dacht inmiddels dat niemand in mijn leven ge�nteresseerd was..." 
(Darwin, Oklahoma)

Een brief ontvangen doet iedereen plezier. Nog meer wanneer dit tevens de mogelijkheid inhoudt om een sterke en eerlijke vriendschap aan te gaan die anders onmogelijk zou zijn. Oneindig veel meer wanneer daarmee een quasi absoluut isolement wordt doorbroken.

Een brief is steeds bijzonder waardevol, voor wie opgesloten zit is het een directe verbinding met de "wereld van buiten". Niettegenstaande de censuur zijn brieven meestal de enige vrije ruimte in het leven van mannen en vrouwen die opgesloten zitten in de dodencel. Post ontvangen is een beetje als de tralies verbreden. Wanneer men iemand heeft om mee te schrijven komt er beweging in het monotone tijdsverloop, wordt er ruimte geschapen voor affectie en vindt men de moed om het vertrouwen niet te verliezen.

Een vriend vinden die je aanschrijft is zoals de ontdekking van een schat.

Deze vriendschap "op papier" is eenvoudig maar concreet : foto's, nieuws, maar vooral woorden die interesse, respect en affectie uitdragen. Brieven gericht aan gevangenen in het algemeen en ter dood veroordeelden in het bijzonder zijn ��n van de weinige middelen tot menselijk contact, ze geven weer dat men niet vergeten wordt, en vaak helpen ze om terug in vrede te leven met zichzelf en met de wereld :

"Beste Mauro, mijn eerste dag in de dodencel heb ik de film van mijn leven afgespeeld. Ik zat in een kamer en het was alsof er twee personen waren, het goede en het kwade... Sinds de dag dat je me schrijft voel ik me geestelijk in vrede..."
(Frank, Arizona)

Een brief ontvangen reikt een waaier van motieven aan om zich te verzetten tegen het gewicht van de eenzaamheid en het absoluut gebrek aan hoop. Iemand vinden die jou aanschrijft en zich jou herinnert in omstandigheden van verschrikkelijke ongerustheid, is zo'n beetje als een schat ontdekken :

"...vandaag ben ik vol enthousiasme omdat iedere brief van jou mijn dagen verzacht en me bevrijdt van de zwaarmoedigheid. Ik kan alleen maar hopen vaker iets van jou te horen..."
(Desmond, Texas
ge�xecuteerd op 16 november 1999)

Brieven van gevangenen staan vol uitingen van dankbaarheid en hoffelijkheid. Door ze te lezen verstaat men hoe sterk gevangenen ernaar uitkijken om post te ontvangen en hoe belangrijk dit achteraf voor hen is. Er is daarenboven nood aan oplettendheid en fijngevoeligheid wanneer men contact heeft met gevangenen, gezien het grote (emotionele) verschil tussen hun wereld en de onze : in een gesloten wereld kan een woord onvoorstelbaar sterk wegen, een niet nagekomen belofte kan ontmoediging tot gevolg hebben, vertraging in het antwoorden kan ervoor zorgen dat men opnieuw in een afgrond valt :

"...toen ik uw brief niet had ontvangen, dacht ik dat u geen vertrouwen meer in mij had..." 
(Eddie, Texas)

Brieven zijn vaak de enige verbinding met de buitenwereld.

Wanneer een gevangene een brief ontvangt waarin hij of zij als vuilnis wordt behandeld is het bijzonder moeilijk om te geloven dat er werkelijk iemand bereid is om met hem of haar vriendschap te sluiten.

"... Bijzonder veel dank voor uw brief en uw goed hart. Er bestaat inderdaad de gewoonte om ons enkel als delinquenten te zien zonder een blik te werpen op onze binnenkant. Want in het diepste van onze ziel zijn we niet zo slecht als vaak wordt gedacht�de ziel hunkert naar het goede..."
(Sasha, Siberia)

Het contact per brief is een onvervangbaar instrument opdat deze mannen en vrouwen niet zouden worden vergeten. Wanneer het moment van de executie nadert is de vriendschap een troost en een kracht voor de laatste jaren van hun leven. 

"Allergrootste vriend, wanneer je deze brief ontvangt zal ik niet meer onder de levenden zijn, maar dit is OK want ik ga naar een betere plaats, waar verdriet of lijden niet meer bestaan. Wees daarom alsjeblief niet bedroefd. Ik ben ontzettend dankbaar om met zoveel vriendschap gezegend te zijn geworden tijdens mijn reis naar de hemel�".
(Joe Mario Trevino, Texas, ge�xecuteerd op 18 augustus 1999)

De levensomstandigheden : armoede en eenzaamheid.

De levensomstandigheden in de dodencel zijn erg moeilijk. Veel gevangenen hebben een verleden van emigratie en alcohol- of drugverslaving ; sommigen leefden ook op straat vooraleer ze in de gevangenis werden opgesloten. Heel wat gedetineerden zijn semi-analfabeet en leren met de hulp van een kameraad lezen en/of schrijven in de gevangenis.
Gezien hun situatie van armoede en hun geschiedenis vol miserie is het voor een groot deel van de veroordeelden onmogelijk om een goede verdediging te bekostigen, maar ook:

"...om de meest eenvoudige dingen (zoals sigaretten) of de meest noodzakelijke dingen (zoals proper briefpapier en enveloppen) te verwerven. Zonder deze dingen wordt het heel moeilijk om te overleven...". 
(Steve Roach, Virginia, ge�xecuteerd op 13 januari 2000)

Heel wat gevangenen krijgen geen hulp omdat ze geen familie (meer) hebben of hun banden uit het verleden verloren zijn naarmate de tijd vorderde

"...ik zit hier al sinds lange tijd en heb nooit bezoek gekregen� Denk eens wat het betekent om al die tijd gevangen te zitten zonder je familie te zien ! Het is een bijzonder lange tijd...".
(Robert, Trinidad e Tobago)

Naast het isolement en de eenzaamheid komen er nog de vernederingen bij die men heeft moeten ondergaan: 

"... Hier staat men op om 4 uur 's morgens voor het ontbijt. Om 10u30 krijgen we het middagmaal voorgeschoteld. We mogen naar de binnenplaats iedere maandag en woensdag, wat betekent dat we gedurende 4 uur per week wat beweging krijgen� voor het overige is het een gevangenis, en de bewakers doen alles om mij eraan te herinneren dat ik een gevangene ben die ter dood is veroordeeld."
(Christian, California)

Bijna iedereen brengt 23 uur per dag door in een cel.

"De dagen gaan voorbij, ze zijn allemaal gelijk. Niets onderscheidt de ene dag van de andere, enkel de naam van dag en maand verandert. Het is als het ware ��n banale en eindeloze dag..."
(Vladimir, Siberia)