 Andrea Riccardi został dziś zaproszony do współtworzenia nowego rządu włoskiego jako Minister Współpracy Międzynarodowej i Integracji. Riccardi oświadczył:
“W trudnym czasie, czasie próby dla kraju, w którym realizowane są wspólne wysiłki, aby stawić czoła obecnemu kryzysowi, przyjąłem zaproszenie Premiera, prof. Mario Montiego, do wejścia w skład nowego rządu, w nadziei, że w ten sposób będę mógł pomóc dziełu odnowy kraju.
Aby sprostać wyzwaniom, którym nasz Kraj musi stawić czoła, oddaję się do dyspozycji, w przekonaniu, że Włochy potrzebują jedności. Zaangażowanie na rzecz spójności społecznej, integracji narodu oraz współpracy międzynarodowej stanowią część mojej kultury i doświadczenia, które we mnie dojrzewało w tych latach. Wierzę, że są to elementy mające decydujące znaczenie dla Państwa, które poszukuje siły, aby wyjść z kryzysu”.
Oficjalna strona: www.andreariccardi.it
Zarys biografii:
Andrea Riccardi (ur. 1950), historyk i założyciel Wspólnoty Sant’Egidio jest jedną z najbardziej cenionych osobistości włoskich na arenie międzynarodowej. Jest autorem publikacji tłumaczonych na wiele języków, wykładał historię współczesną na Uniwersytecie w Bari, Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie oraz na Uniwersytecie Roma Tre. Uznawany za jednego z największych ekspertów współczesnego Kościoła i dialogu między religiami i kulturami, ekspert współczesnej myśli humanistycznej, jest cenionym głosem na arenie międzynarodowej o czym świadczą liczne doktoraty honoris causa (m. in. KUL), które towarzyszyły jego karierze naukowej.
Riccardi jest znany także jako założyciel, w 1968 roku, Wspólnoty Sant’Egidio, dziś obecnej 73 państwach na całym świecie, także w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji, gdzie prowadzi innowacyjne projekty, także w zakresie współpracy międzynarodowej. Wspólnota została uznana za jeden z najskuteczniejszych podmiotów w skali światowej w zakresie działania na rzecz pokoju i pojednania: Mozambik, Gwatemala, zjednoczenie Wybrzeża Kości Słoniowej, „pokój prewencyjny” zbudowany w Nigrze i Gwinei, to tylko niektóre z najbardziej znaczących osiągnięć. Program DREAM, na rzecz darmowego dostępu do terapii przeciw AIDS w Afryce Subsaharyjskiej oraz projekt BRAVO!, na rzecz rejestracji anagraficznej „niewidzialnych” dzieci na Południu Świata stanowią wyjątkowe przykłady zdolności w zakresie inkulturacji i innowacji na polu współpracy międzynarodowej
Magazyn „Time” w 2003 umieścił Riccardiego na liście trzydziestu sześciu „współczesnych bohaterów” Europy, którzy wyróżniają się swoją profesjonalną odwagą i zaangażowaniem na rzecz ludzkości.
Andrea Riccardi 18 listopada 2004 został odznaczony przez Międzynarodową Fundację Balzan, pokojową nagrodą Balzan 2004 za humanitaryzm, pokój i braterstwo między narodami. Tą samą nagrodą, którą w1963 roku otrzymał papież Jan XXIII: ”Za zaangażowanie na rzecz pokojowego współistnienia różnych grup etnicznych na świecie oraz szerzenie, niezależnie od wyznawanej wiary, humanitaryzmu, pokoju i braterstwa między narodami a w szczególności za realizację programu DREAM mającego na celu walkę z AIDS i niedożywieniem, który działa w Mozambiku i jest konkretnym modelem dla innych państw Afryki”.
21 maja 2009 roku został odznaczony Nagrodą Karola Wielkiego, którą przyznaje się osobom lub instytucjom szczególnie wyróżniającym się w promocji zjednoczonej Europy i szczerzeniu kultury pokoju i dialogu. Nagrodę Karola Wielkiego przyznano przede wszystkim europejskim mężom stanu takim jak: Alcide De Gasperi, Konrad Adenauer, Winston Churchill, Robert Schuman, Carlo Azeglio Ciampi i Angela Merekl. Riccardi jest jednym z niewielu odznaczonych osób niebędących politykami. W uzasadnieniu czytamy: „Aby oddać cześć niezwykłemu przykładowi zaangażowania społecznego na rzecz Europy bardziej ludzkiej i solidarnej wewnątrz i na zewnątrz jej granic, na rzecz zrozumienia między narodami, religiami i kulturami oraz na rzecz pokojowego i sprawiedliwego świata”.
Za swoją działalność międzynarodową, przede wszystkim w Afryce, Andrea Riccardi otrzymał Nagrodę UNESCO.
Informacje na temat działalności naukowej oraz publikacji:
Profesor zwyczajny od 1981 roku (mając 31 lat), wykładał na uniwersytetach w Bari i La Sapienza w Rzymie. Badacz historii Kościoła w epoce nowożytnej i współczesności, ale także fenomenu religijności w ogóle. Najnowsze publikacje: Il secolo del martirio. I Cristiani nel Novecento (Stulecie męczenników. Świadkowie wiary XX wieku, Warszawa 2001), Governo carismatico, Convivere, Il „Partito Romano”, Nell’inverno più lungo. 1943-44: Pio XII, gli ebrei e i nazisti a Roma. W 20011 opublikował biografię Jana Pawła II (Giovanni Paolo II. La biografia).
|
